081. Намозни бошлашда ўқиладиган дуо

عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ رَضِيَ اللّهُ عَنْهُ قَالَ كَانَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ إِذَا كَبَّرَ فِي الصَّلاةِ سَكَتَ هُنَيَّةً قَبْلَ أَنْ يَقْرَأَ فَقُلْتُ يَا رَسُولَ اللَّهِ بِأَبِي أَنْتَ وَأُمِّي أَرَأَيْتَ سُكُوتَكَ بَيْنَ التَّكْبِيرِ وَالْقِرَاءَةِ مَا تَقُولُ قَالَ: «أَقُولُ اللَّهُمَّ بَاعِدْ بَيْنِي وَبَيْنَ خَطَايَايَ كَمَا بَاعَدْتَ بَيْنَ الْمَشْرِقِ وَالْمَغْرِبِ اللَّهُمَّ نَقِّنِي مِنْ خَطَايَايَ كَمَا يُنَقَّى الثَّوْبُ الأَبْيَضُ مِنْ الدَّنَسِ اللَّهُمَّ اغْسِلْنِي مِنْ خَطَايَايَ بِالثَّلْجِ وَالْمَاءِ وَالْبَرَدِ» (متفق عليه).

Муттафақун алайҳ бўлган ҳадисда Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳу шундай дейди: Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам агар намозни бошласалар қироат қилишдан аввал озгина жим турардилар. Мен: «Ё Расулаллоҳ, ота-онам сизга фидо бўлсин, намозда такбиратул-эҳром билан қироатингиз орасида жим турганингизда нима дейсиз?» дедим. «Аллоҳумма бааид байний ва байна хотояя кама ба-а-адта байнал-машриқи вал-мағриб. Аллоҳумма наққиний мин хотояя кама юнаққос-савбул-абязу минад-данас. Аллоҳумма иғсилний мин хотояя бил-маи вас-салжи вал-барад» (Эй Аллоҳим, мен билан хато-гуноҳларим орасини мағриб билан машриқ орасини узоқ қилганинг каби йироқ қил. Эй Аллоҳ, оппоқ либос кирликдан тозалангани каби мени хатоларимдан покиза қилгин. Эй Аллоҳ, мени хатоларимдан қор, сув ва дўл билан ювгин-поклагин) дейман», дедилар.

عَنْ عَائِشَةَ رَضِيَ اللّهُ عَنْهاَ قَالَتْ كَانَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ إِذَا اسْتَفْتَحَ الصَّلاةَ قَالَ سُبْحَانَكَ اللَّهُمَّ وَبِحَمْدِكَ وَتَبَارَكَ اسْمُكَ وَتَعَالَى جَدُّكَ وَلا إِلَهَ غَيْرَكَ (رواه أبو داود).

Имом Абу Довуд ривоят қилган ҳадисда Оиша розияллоҳу анҳо шундай дейди: Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам намозни: “Субҳонакаллоҳумма ва биҳамдик, ва табарокасмук, ва таъала жаддук ва ла илаҳа ғойрук” (яъни: Эй Аллоҳ, Сен (барча айбу нуқсонлардан) поксан. Сенинг ҳамдинг-тавфиқинг билан тасбиҳ айтдим. Сенинг исминг баракотли, улуғлигинг олий бўлди ва Сендан ўзга илоҳ йўқ) деб бошлар эдилар.

عَنْ أَنَسٍ رَضِيَ اللّهُ عَنْهُ أَنَّ رَجُلاً جَاءَ فَدَخَلَ الصَّفَّ وَقَدْ حَفَزَهُ النَّفَسُ فَقَالَ الْحَمْدُ لِلَّهِ حَمْدًا كَثِيرًا طَيِّبًا مُبَارَكًا فِيهِ فَلَمَّا قَضَى رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ صَلاتَهُ قَالَ أَيُّكُمْ الْمُتَكَلِّمُ بِالْكَلِمَاتِ فَأَرَمَّ الْقَوْمُ فَقَالَ أَيُّكُمْ الْمُتَكَلِّمُ بِهَا فَإِنَّهُ لَمْ يَقُلْ بَأْسًا فَقَالَ رَجُلٌ جِئْتُ وَقَدْ حَفَزَنِي النَّفَسُ فَقُلْتُهَا فَقَالَ لَقَدْ رَأَيْتُ اثْنَيْ عَشَرَ مَلَكًا يَبْتَدِرُونَهَا أَيُّهُمْ يَرْفَعُهَا (رواه مسلم).

Имом Муслим ривоят қилган ҳадисда Анас розияллоҳу анҳу шундай дейди: Бир киши шошилганидан нафаси бўғзига тиқилганича келиб, сафга қўшилди-да: «Алҳамдулиллаҳи ҳамдан касийрон, тоййибан, мубарокан фийҳ» (Аллоҳга кўпдан-кўп, покиза ва муборак ҳамду санолар бўлсин), деди. Намоздан кейин Пайғамбар соллаллоҳу алайҳи ва саллам: «Ҳалиги сўзларни айтган қай бирингиз?» дедилар. Ҳамма жим туриб қолди. «Қай бирингиз айтди? (Қўрқмасин,) чунки ёмон гап айтмади», дедилар. Бир киши: «Мен нафасим тиқилиб, шу дуонигина айта олдим», деди. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам: «Мен ўн икки фариштани кўрдим, ҳар қайсиси бу дуони биринчи бўлиб осмонга олиб чиқиб кетишга шошилишар эди», дедилар.

Шарҳ:

Намоз ўқувчи такбиратул-эҳромдан кейин, қироатдан аввал Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва салламдан ворид бўлган дуо билан намозини бошлаши суннатдир. Бу дуолар Аллоҳ таолога ҳамду санолардан иборат бўлиб, турли лафзларда келган. Намозларда бу дуоларнинг биттаси билангина кифояланмасдан, бир намозда бирини, иккинчи намозда бошқасини ўқиш суннатга тўлиқ эргашишга, суннатларни тирилтиришга, суннат аҳлидан бўлишга ва намозда кўпроқ хушуъ билан туришга сабаб бўлади.

Бугунги дарсдан олинадиган фойдалар:

1. Намоз ўқувчи намозини Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи ва салламдан ворид бўлган дуолар билан бошлаши суннат.
2. Бу дуоларнинг фақат биттасига чекланиб қолмасдан, ҳаммасини ёд олиб, намозларда алмашлаб ўқилса яхши бўлади.